Gdy podczas rozmów biznesowych wspominana jest faktura, może ona wywołać odczucie związane z wrażeniami słuchowymi – mianowicie kojarzy się ona z… szelestem (mamony, oczywiście), ewentualnie z pikaniem (terminala, gdy zbliżamy kartę płatniczą)… Natomiast, gdy podczas omawiania i opisu elementów  kompozycji w sztuce fotografii wymieniana jest faktura, wywołuje ona zgoła inne skojarzenia – mianowicie przywodzi na myśl rodzaj powierzchni, ewentualnie materiału oraz jego „konsystencji” i struktury tworzących dany obiekt, jako że do tego rodzaju płaszczyzn określenie to się odnosi. Faktura w sztuce fotografii podkreśla całokształt kompozycji ujęcia poprzez nadanie płaszczyznom, mniejszym lub większym, specyficznego odczucia „namacalności”. Inaczej mówiąc: faktura pobudza zmysł dotyku i do tego właśnie sposobu percepcji świata przez odbiorcę się odwołuje. Zależnie od tworzywa, koloru, a nade wszystko od sposobu oświetlenia faktura może prowokować pojawianie się bardzo zróżnicowanych wrażeń oraz powodować pojawianie się wielorakich emocji. Inne odczucia wywołują warstwy i przestrzenie aksamitnie gładkie, miękkie, delikatne, ciepłe i przyjemne, kojące i przyjazne w postrzeganiu, a biegunowo inne – powierzchnie chropowate, poszarpane, szorstkie, nieprzyjazne, kojarzące się z reakcjami agresji lub strachu. Niezwykle istotną rolę w zaprezentowaniu faktury na zdjęciu pełni światło, a dokładniej: właściwie oświetlenie. Z reguły jest to oświetlenie boczne i – najbardziej polecane oraz preferowane – padające pod niskim kątem.

Faktura jako element kompozycji w sztuce fotografii może występować w kilku „odsłonach” i w związku z tym może też pełnić różne funkcje. Dla porządku wymienimy je poniżej w punktach, przy czym kolejność jest tutaj nieistotna, jako że hierarchia ważności nie wyraża się w tym przypadku pozycją na liście, lecz konkretnym zadaniem, czy też rolą, jaką w każdym pojedynczym ujęciu, czy też na każdym indywidualnym zdjęciu faktura ma do spełnienia.